Ewangelia (Mk 9, 2-10)

Okres czterdziestodniowego Wielkiego Postu rozpoczęło posypanie naszych głów popiołem oraz wezwanie kapłana: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Rozumiemy, że chodzi o podjęcie kolejnego wysiłku w procesie wewnętrznego nawracania, który dla człowieka – podczas ziemskiego życia – nigdy się nie skończy.

.
Jeśli codziennie muszę się nawracać ku prawdziwemu Bogu, to czy przynajmniej mogę być spokojny o swoją wiarę? Przecież mam już na swoim koncie tyle pobożnych praktyk – choćby i tę dzisiejszą Eucharystię.

.
Niestety, można być praktykującym, a jednocześnie niewierzącym człowiekiem! Ma rację święty Paweł, gdy mówi nam, że „wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. Ich losem – zagłada, ich bogiem – brzuch, a chwała – w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne”(Flp 3, 18-19).

.
Jak bardzo zmieniłby się świat – ten najbliższy nam, rodzinny, parafialny, polski – gdybyśmy na serio przyjęli nakazy Ewangelii i naprawdę uwierzyli miłującemu nas Bogu!

.

ks. Aleksander Radecki