„Człowiek tęskni za spotkaniem z Bogiem, a pielgrzymki kierują jego myśl ku przystani, do której może zawinąć na szlaku swoich religijnych poszukiwań. Wraz z psalmistą może w nich wyśpiewać swój głód i pragnienie Boga: «Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam; Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody. W świątyni tak się wpatruję w Ciebie, (…) łaska Twoja lepsza jest od życia” – mówił św. Jan Paweł II do Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych podczas spotkania w dniu 25 czerwca 1999 r.

.
„W tych «oazach ducha» – kontynuował papież – społeczność kościelna może zatem znaleźć klimat wybitnie sprzyjający rozważaniu słowa Bożego i sprawowaniu sakramentów, zwłaszcza pokuty i Eucharystii. Można w nich także przeżyć owocne doświadczenie wiary i okazać miłość braciom przez dzieła miłosierdzia i służby potrzebującym.

.
Z myślą o tym biskupi w różnych częściach świata otaczali zawsze opieką sanktuaria jako ośrodki głębokiej duchowości, w których wierzący ożywiają swą wiarę i wyraźniej uświadamiają sobie płynące z niej powinności w sferze społecznej, przez co czują się przynagleni do tego, by w konkretny sposób uczestniczyć w stopniowym przekształcaniu świata w królestwo sprawiedliwości i pokoju, zapowiedziane w natchnionych słowach Izajasza: «Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie — z Jeruzalem. (…) Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. (…) Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze» (Iz 2, 3-4; 11, 9).
.
Najgłębszym źródłem pokoju i solidarności między ludźmi jest pojednanie człowieka z Bogiem. Dlatego pielgrzymi winni znajdować w sanktuariach warunki sprzyjające modlitwie i milczeniu, które ułatwiają spotkanie z Bogiem i pozwalają osobiście odczuć ciepło Jego miłości. […]
.
Ludzie przybywają do sanktuariów z różnym nastawieniem wewnętrznym. Wielu wiernych udaje się tam, aby przeżyć chwile intensywnej modlitwy i kontemplacji oraz głębokiej odnowy duchowej. Inni odwiedzają sanktuaria sporadycznie z okazji ważnych świąt. Jeszcze inni szukają w nich wyłącznie odpoczynku lub też udają się tam powodowani zainteresowaniami kulturalnymi albo zwykłą ciekawością. Zadaniem ordynariusza miejsca w przypadku sanktuariów diecezjalnych, a Konferencji Episkopatu w odniesieniu do sanktuariów krajowych, jest wydanie stosownych zaleceń duszpasterskich, które pozwolą należycie zaspokoić oczekiwania wszystkich odwiedzających. Ważne jest, aby wszystkim została ukazana inicjatywa miłosierdzia Boga, który pragnie przekazać swoim dzieciom własne życie i dar zbawienia. W sanktuarium rozbrzmiewają słowa Chrystusa skierowane do «maluczkich» i «ubogich» świata: «Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię» (Mt 11, 28).
.
Jeśli zaś wśród nawiedzających sanktuaria są dzieci i młodzież, winno to skłaniać odpowiedzialnych duszpasterzy do zapewnienia im — we współpracy z całą społecznością kościelną — posługi jeszcze bardziej kompetentnej i dostosowanej do ich wieku” – apelował św. Jan Paweł II.

.

źródło: janpawel2.pl

POWRÓT DO CZYTELNI