EWANGELIA (Mk 9,30-37) – czytania

KIEDY CZŁOWIEK JEST WIELKI?

Gdy apostołowie posprzeczali się w drodze o to, kto z nich jest największy, Jezus postawił przed nimi dziecko i zachęcał do przyjęcia go w Jego imię. Chciał przez to powiedzieć, że sprawdzianem prawdziwej wielkości człowieka jest to, czy potrafi się on zniżyć do kogoś, kto jest mały, potrzebuje pomocy.

Chrystus jako Syn Boży po raz pierwszy zniżył się ku nam w tajemnicy Wcielenia i ukrywając swoje bóstwo, stał się jednym z nas. W dzisiejszej Ewangelii Jezus zapowiada jeszcze głębszą uniżoność, aby w tajemnicy krzyża i Zmartwychwstania ogarnąć nas wszystkich i podnieść z grzechu do prawdziwej wielkości życia na Jego miarę.

O, jak bardzo świat potrzebuje Jego pochylenia się! Świat, który odrzuca ubogich w duchu, łagodnych i małych, bo obcy jest mu duch ewangelicznych błogosławieństw. O, jakże my sami ogromnie potrzebujemy Jezusowego pochylenia się! Czy jesteśmy zdolni przyjąć Jego gest? Czy jesteśmy w stanie naśladować Go wobec tych, którzy oczekują od nas dobroci, miłości i miłosierdzia? Czy nie zagraża nam poczucie własnej wielkości?

Jezu, mój Królu, przez Maryję i z Maryją, uczę się pokory, uczę się być dzieckiem, które wie, że wszystko co w moim życiu się dzieje, zależy od Ciebie.