RELIKWIE św. Stanisława Papczyńskiego w Kaplicy Na Brzegu patrona czasów ostatecznych

Ur. 18 maja 1631 w Podegrodziu koło Nowego Sącza, zm. 17 września 1701 w Górze Kalwarii. Mistyk, wizjoner, duszpasterz, kierownik duchowy przenikający dusze wiernych. Wybitny kaznodzieja, mówca, retor, na którego podręcznikach uczyły się całe pokolenia Polaków. Orędownik naprawy Rzeczpospolitej, porównywalny z Piotrem Skargą. Autorytet duchowy i moralny swoich czasów, doradca kilku biskupów, spowiednik m.in. króla Jana III Sobieskiego i arcybiskupa Antonio Pignatellego – przyszłego papieża Innocentego XII. Kapłan, do którego ludzie przybywali po ratunek z najdalszych stron, ponieważ dzięki jego modlitwom chorzy odzyskiwali zdrowie, a uznani za zmarłych powracali do życia.

Jeden z najgorętszych orędowników Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w okresie, gdy nie była to jeszcze prawda zbawcza oficjalnie uznana w Kościele.

Założyciel marianów, czyli pierwszego polskiego męskiego zgromadzenia zakonnego. Człowiek, który wywarł wpływ nie tylko na oblicze XVII-wiecznej Polski, lecz również – poprzez stworzone przez siebie dzieła – wywiera go na czasy współczesne, m.in. dzięki swym duchowym synom prowadzącym dziś misje na wszystkich kontynentach.