Przyszła na świat jako Agnes 27. 08. 1910 r. w Skopje w Jugosławii w mieszczańskiej rodzinie Bojaxhiu. Później często powtarzała, że jej rodzina była szczęśliwa.
Byliśmy bardzo ze sobą związani, zwłaszcza po śmierci ojca.
Razem z bratem i siostrą otrzymali bardzo staranne wykształcenie. Rodzice dbali również o ich wychowanie religijne.
Miałam 12 lat i mieszkałam z rodzicami w Skopje, kiedy po raz pierwszy zapragnęłam zostać zakonnicą.
Już wtedy uderzająca była jej gotowość do niesienia pomocy i wsparcia innych oraz bardzo życzliwy stosunek do ludzi wszystkich wyznań. Kiedy skończyłam 18 lat, postanowiłam opuścić dom i zostać zakonnicą. Od tamtej pory nie miałam cienia wątpliwości co do mojej decyzji.
W październiku 1928 r. Agnes wyjechała z domu. Wstąpiła do zakonu Loretanek w Bengalu. Jako postulantka spędziła 2 miesiące w Rathfarman, skąd udała się do Indii, a następnie do Kalkuty. Po 3 latach złożyła pierwsze śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Wybrała imię Teresa – od francuskiej zakonnicy, św. Teresy z Lisieux.
Do jej gruntownego rozwoju duchowego przyczyniła się 17 letnia praca nauczycielska w Szkole Najświętszej Marii Panny.
W 1946 r. otrzymała przesłanie, które wytyczyło jej dalszą drogę życiową.
Przesłanie było bardzo wyraźne. Był to rozkaz opuszczenie klasztoru.
Zgodnie z otrzymanym przesłaniem miała sama stać się biedna i pomagać rozpaczliwie najbiedniejszym z biednych. Miała dalej pozostać zakonnicą, zmienić miał się tylko rodzaj jej pracy. Za zgodą Watykanu zwolniona została z Zakonu Loretanek, a w 1948 rozpoczęła pracę w dzielnicy nędzy. Po otrzymaniu adresów najbiedniejszych rodzin, spotkała się z nimi, by zaproponować założenie szkółki w jednej z najbiedniejszych dzielnic. Matka Teresa nie zrażała się tym, że nie ma krzeseł, stołów, tablicy i budynku.
Wzięłam patyk i zaczęłam rysować po ziemi, tam gdzie siedziały dzieci. Wszystko zaczęło się na ziemi.
Z każdym dniem przybywało dzieci, aż pewnego dnia ktoś podarował kilka krzeseł, ławkę i tablicę. W końcu mała szkółka stała się faktem.
Potem Matka Teresa zaczęła zwracać uwagę na konieczność otwarcia przychodni. Gruźlica i trąd szalały. Pierwszą przychodnię otworzyła w pomieszczeniu szkoły parafialnej. Po lekcjach przekształcano salę w gabinet. Wkrótce zaczęły ustawiać się ogromne kolejki.
Od samego początku pomagało Matce Teresie kilka osób świeckich. Zdarzało się jednak, że czasami nie było nikogo. W lutym 1949 roku przyłączyła się do Matki Teresy pierwsza postulantka, potem przyszły następne. Żyły zwyczajnie, na niczym im nie zbywało. Rano zajmowały się szkołą, a po południu przychodnią. Regularnie odwiedzały chorych, umieszczały ich w szpitalach, często zajmowały się umierającymi na ulicy.
W 1950 roku Watykańska Kongregacja ds. Wiary zaaprobowała opracowaną przez Matkę Teresę Regułę Misjonarek Miłości.
Przez pierwsze 10 lat siedzibą zgromadzenia była Kalkuta, a od 1960 r. zaczęto otwierać Domy na całym świecie.
Napisała kiedyś: Szczególnie zależy mi na ludziach sparaliżowanych, kalekich, nieuleczalnie chorych. Oni mają swój udział w zasługach dzięki swoim cierpieniom i modlitwom.
Tworzyła również Domy dla dzieci. Matka Teresa gotowa była przyjąć każde dziecko.
Jeżeli jest gdzieś niechciane dziecko, nie pozwólcie mu umrzeć. Przyślijcie je do mnie.
Praca ślubujących z całego serca i dobrowolnie służyć najbiedniejszym z biednych, Misjonarek Miłości obejmuje: opiekę nad dziećmi, programy edukacyjne i żywieniowe, odwiedzanie rodzin, prowadzenie domów dla alkoholików, noclegowni, przychodni i szpitali dla trędowatych, ośrodków rehabilitacyjnych, domów dla porzuconych, kalekich, umysłowo upośledzonych dzieci, żłobków, domów dla samotnych matek, chorych na AIDS, umierających oraz prowadzenie szkół i kursów.
Pierwszy oficjalny wyraz uznania dla Matki Teresy, jej pracy i dzieła, to Order Lotosu, przyznany przez jej przybraną ojczyznę. Potem posypały się nagrody i odznaczenia z całego świata. W 1979 roku ta drobna, przygarbiona kobieta, odebrała pokojową nagrodę Nobla w Aula Magna Uniwersytetu w Oslo.
Przewodniczący norweskiego Komitetu Noblowskiego powiedział wtedy:
Pracy Matki Teresy przyświecał szacunek dla pojedynczego człowieka, dla jego wartości i godności. Ludzie w skrajnej nędzy, umierający, bezdomni, opuszczeni, trędowaci byli przyjmowani przez nią i jej siostry z ciepłym współczuciem, pozbawionym protekcjonalności.
Matka Teresa zmarła 5 września 1997 roku.

„Matka Teresa była darem dla Kościoła i świata” – powiedział  św. Jan Paweł II na wiadomość o jej śmierci. 19 października 2003 r. ogłosił ją błogosławioną. 4 września 2016 roku w przeddzień Jej wspomnienia w Kościele Katolickim kanonizacji dokonał papież Franciszek.

Modlitwa

Boże, Ty mieszkasz w czystych sercach, † za wstawiennictwem świętej Matki Teresy z Kalkuty, dziewicy, udziel nam łaski do prowadzenia życia zgodnego z Ewangelią, * abyś mógł w nas zamieszkać. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.