Adam pierwszy człowiek, praojciec ludzkości. Według relacji biblijnej o stworzeniu Bóg ulepił go „z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia”, czyli ducha, czyniąc go zdolnym do samodzielnej egzystencji fizycznej, religijno moralnej. Z Ewą, swą niewiastą, cieszył się rajem pełnią szczęścia. Będąc ojcem ziemskim jest figurą Chrystusa, od którego pochodzimy według ducha. Ewa pierwsza kobieta, pramatka, małżonka Adama. Opis jej stworzenia „z żebra Adama” podkreśla tożsamość człowieczeństwa kobiety i mężczyzny. Zwiedziona przez szatana popełniła grzech, powodując nieszczęście duchowe i egzystencjalne. Grzech i kara nie przekreśliły zawartego w błogosławieństwie Bożym daru przekazywania życia, choć sprowadziły cierpienia i trudy Ewa jest figurą Maryi, przez którą przyszło na świat zbawienie.

W ikonografii ukazuje się Adama i Ewę w scenach biblijnych: stworzenie Ewy obok Adama leżącego na ziemi; scena w raju: Adam w przepasce z liści figowych stoi pod drzewem wraz z Ewą, która podaje mu owoc zerwany z drzewa (czasami winogrona); Adam i Ewa wypędzani z raju przez anioła. Atrybutami są: baranek, kłos i łopata symbol troski o pożywienie.